Om half twee vertrokken Edward en ik van huis richting Schalkwijk
om Joke op te halen. Die stond ook al startklaar en na wat gepraat
nam Joke afscheid van Robert en gingen we naar Schiphol. 
Ik vond het allemaal best spannend, benieuwd hoe het zou gaan op
Schiphol en hoe mijn eerste vliegervaring zou worden.

Op Schiphol aangekomen eerst innig afscheid van Edward genomen en
ons meteen maar bij de incheckbalie gemeld, toen bleek dat we 
nogal wat tijd overhadden en zijn we eerst buiten een sigaretje
gaan roken, daar de eerste  foto’s gemaakt. 
Na de nicotineshot weer het gebouw in en ons gemeld bij de douane.
Omdat ik in een rolstoel zat werd ik door een aparte deur geleid 
en daar gefouilleerd op bommen, granaten en ander gevaarlijk spul.
Zelfs de rolstoel werd grondig gevisiteerd. Een ervaring op zich.

Bij de winkeltjes achter de douane wat snoeperij en een fles wijn
ingeslagen voor onze eerste avond op Kreta en een kopje koffie 
gedronken. Lekker de drukte en de mensen bekeken tot onze vlucht
werd omgeroepen en wij ons moesten melden bij de gate. 
De grondstewardess vertelde ons dat wij als eerste het vliegtuig
in zouden gaan, zodat ze de rolstoel nog in het bagageruim konden
plaatsen.
Het was wel grappig om als eerste in het vliegtuig te zitten en
aan te zien hoe anderen in filevorming op elkaar stonden te 
wachten omdat de plaatsen opgezocht moesten worden en de
handbagage in de bordkastjes op geborgen moest worden.
Vanaf mijn plaatsje had ik een goede zicht op de cockpit omdat 
de deur openstond, wat een metertjes, wijzertjes, lampjes en 
knoppen! Dat ze daar nog wijs uit kunnen worden zeg!
Uiteindelijk waren alle passagiers binnen en zaten op hen plekje,
de stewardessen gingen koppen tellen en toen alles klopte ging 
de deur dicht en hoorden we de motoren starten. 
We voelden beweging, ja hoor, het vliegtuig taxiede naar de 
startbaan. We dachten dat we nog moesten wachten omdat we nog
meer vliegtuigen zagen die klaar voor vertrek stonden, maar 
dat viel mee we gingen de startbaan op en maakten steeds meer
vaart. Om 16:35 uur waren we van de grond los en kon mijn 
luchtdoop beginnen.

Helaas had ik geen plaatsje bij een raampje. Dus kon ik niet
veel zien hoe Nederland er vanuit de lucht uit zag.  Vrij 
direct na het loskomen, nog tijdens het stijgen maakte het 
toestel een vrij scherpe bocht, dat vond ik een naar gevoel,
ik werd er een beetje duizelig en misselijk van, maar dat 
was van korte duur. Al met al was het opstijgen niet iets om
je druk over te maken, naar mijn idee.
Ik kon wel een klein beetje langs een medepassagier door het
raampje kijken en zag Utrecht en de randmeren onder ons 
liggen. Tot grote verbazing van Joke en mij bleek het een 
budgetvlucht te zijn, dat was ons niet verteld bij het boeken,
raar. Nu moesten we zelf ons eten en drinken betalen, dat 
was nogal duur en omdat we er niet op gerekend hadden namen we
dus niet veel. Niet dat we erg honger hadden, maar we wisten
ook niet of we op Kreta nog gelegenheid zouden hebben om wat
te eten. Gelukkig had ik nog twee kadetjes bij me en die 
hebben toen ook maar opgegeten.
Er was tijdens de vlucht enige turbulentie, niet heel veel, 
net genoeg om een beetje tijd zoet te brengen met het steeds
opbergen en zekeren van onze handbagage.

Klik op onderstaande foto's voor een groter formaat.

Na drie en een half uur bereikten we Kreta en werd de landing
ingezet.
Van de landing had ik duidelijk meer last, een “schommel” 
gevoel in de buik en erg dichte oren.  Ik kreeg van een 
stewardess twee bekertjes met warm gemaakte doekjes om op mijn
oren te houden, heel lief bedoeld, maar ik voelde me nogal 
voor joker zitten. Omdat stewardess vlak bij mij zat wilde ik 
haar goede bedoeling niet kwetsen door die bekertjes niet te 
gebruiken. Daar zat ik dus als een ruimtewezen met twee 
bovenmaatse witte oren. Ik denk dat de neusdruppels die Joke 
me had aangeraden meer hielpen dan die zotte bekertjes. 
Ik geloof dat Joke best wel moeite had om me niet uit te 
lachen, geeft niks, ik had ook moeite mezelf
niet uit te lachen. 
Geland in Heraklion zijnde moesten Joke en ik wachten tot
alle andere passagiers het vliegtuig hadden verlaten, toen
ging er aan de rechter kant van het toestel een deur open 
en daar stond iemand met mijn rolstoel, ik erin en zo werd 
ik een “highloader” opgereden, Joke mocht gelukkig mee.
Met de highloader werden we naar het luchthavengebouw
gebracht  en de bagagehal in gereden. Daar nam de
grondsteward afscheid  van ons.Joke verzamelde onze bagage
en zo gingen we dan richting  uitgang.

Daar stond al een hostess van Neckerman op ons te wachten
en ze wees ons waar we onze taxi konden vinden.
Helaas was het al donker en konden we niet veel van de
omgeving zien tijdens de rit naar Stalida (Stallis) 
De chauffeur sprak niet veel, mogelijk omdat hij de 
Engelse taal niet goed beheerste en wij de Griekse taal
niet. In Stalida aangekomen was het nog even zoeken
naar het appartementencomplex “Talgo”. Eenmaal gevonden
bleek het totaal verlaten en donker te zijn, geen mens
te zien daar. De chauffeur snapte er niet veel van en 
Joke en ik ook niet. Joke heeft er rondgelopen en gekeken
maar het was niet duidelijk waar we moesten zijn.
De chauffeur belde herhaaldelijk met iemand, ineens zag 
ik Joke nergens meer en ik kreeg het mobieltje van de 
chauffeur in handen geduwd. Iemand van Neckerman vertelde
dat hij het ook allemaal niet begreep maar dat hij in 
ieder geval ons voor de nacht een ander appartement aan
kon bieden en dat we dan de volgende dag verder zouden 
bespreken hoe of wat.

Joke kwam aanlopen, ze was zo slim geweest om iets te 
eten te kopen een soort van ham/kaas broodje.
Good thinking van haar, want we hadden nog niet veel
gegeten.
Weer in de taxi gestapt en toen ging het richting Malia.
Alwaar ons tijdelijke verblijf zich bevond.
Om bij het appartement te komen moesten we een paar keer 
wat trappetjes en treden over, niet zo handig met de 
rolstoel. Het appartement zelf was wel ruim en mooi. 
Een grote slaapkamer, redelijk ruime huiskamer waar ook
twee bedden waren, van die bedden kon je een zitbank maken.
In de badkamer bevond zich een ligbad.
Wel, wel, we konden in ieder geval een bad nemen en slapen,
mijn lieffie wat wil je nog meer.
Eerst maar eens een glaasje wijn genomen en wat gepraat.
Toen lekker een bad genomen, glaasje wijn mee.
Daarna naar bed. Bed was hard, helaas. Maar we konden 
slapen, dat was voorlopig het belangrijkste.

Klik op onderstaande foto voor een groter formaat.