Het was een onrustige eerste nacht op veel te harde bedden.
Maar zo te zien scheen de zon, ik gluurde even door het 
gordijn naar buiten en zag een wit marmeren terras, een 
glimp van een palmboom en een gebouw aan de overkant. 
Snel even een bakkie koffie gemaakt, Joke sliep nog.
In een nacht-shirt  met een bakkie koffie in de hand 
stapte ik het terras op…. EEEKS ….  Recht voor me waren 
bouwvakkers hard aan het werk! Ik gedroeg me als een kat
die een verkeerde sprong heeft gemaakt en deed quasi 
nonchalant alsof ik alleen maar even naar het soort weer
wilde kijken en ging snel weer naar binnen om wat anders
aan te trekken

Klik op onderstaande foto's voor een groter formaat.

Wat degelijker gekleed weer het terras op en ik nam omgeving
in mij op. Stralend weer, links en rechts palmbomen, aan de
ene kant zicht op heuvels, aan de andere kant in de verte 
tussen de bomen en gebouwen door een stukje blauwe zee, voor
me een gebouw dat bijna klaar was en waar bouwvakkers druk 
aan het werk waren.
Niet echt het gewenste uitzicht. Maar we hadden er in ieder
geval mooi weer bij. Hoewel ik me nog niet direct in 
badkostuum zag liggen terwijl vlakbij mannen hard aan het 
werk waren, was ik vast besloten wel van de zon te gaan genieten.


Joke was intussen wakker geworden en kwam ook even kijken.
Ze was zeer boos op de eigenaars van Talgo (het appartement
wat geheel verlaten was) en op Neckerman, die er toch voor
hadden moeten zorgen dat we terecht zouden komen waar we
besproken hadden. Rond half tien kwam de vrouw van het complex
waar we de nacht doorgebracht hadden vertellen dat er telefoon
was voor ons, José, de hostess van Neckerman. Toen Joke terug 
kwam vertelde ze dat ze met José had afgesproken om op het 
kantoortje de zaak te bespreken. Joke vond dat  Neckerman toch
wel op zijn minst een extra vakantiedag kon geven, we zouden
waarschijnlijk een hele dag kwijt zijn aan het bespreken, 
naar ander appartement gaan en al dat soort gedoe. 
Dat we niet wilden blijven waar we waren was geen vraagstuk.
Het duurde vrij lang voor Joke terug kwam, ik rekende wel op
een uurtje, omdat ze ook wat eten zou kopen, we hadden niets
in huis en de vorige dag ook niet al te veel gegeten, dus ik
had best wel trek in een broodje.
Eindelijk kwam zuslief terug en tijdens het eten deed ze 
verslag van wat ze besproken had met José. Ze hadden twee 
appartementen in de aanbieding, Joke was er al wezen kijken,
als wij die niet wilden betrekken dan zou José kijken of er
nog andere mogelijkheden waren. Joke was al bij beide opties
wezen kijken. Ze vertelde dat het eerste appartement wat ze
zag wel mooi en ruim was, maar we zouden dan zicht hebben op
een ander gebouw. het was wel dicht bij het strand.
Het tweede was een stuk kleiner, niet zo heel nieuw,  wel 
dicht bij zee en ook zicht op de zee (tussen een strandbarretje
kijkend door) Wij samen even gaan kijken, het zag er wel leuk
uit, maar rook ietwat vochtig, wij zouden de eerste gasten van
het seizoen zijn die daar bivak hielden.
Omdat het zo dicht bij zee lag, redelijk goed te bereiken was
met de rolstoel hebben we samen besloten dat we daar wel
vakantie wilden houden. Naam van het appartementen complex was
*Theodosis*  De vrouw die daar de scepter zwaaide was een 
schatje dat naar de naam Poppi luisterde. Wij weer terug naar 
de plaats waar we overnacht hadden, we moesten onze bagage nog
halen en ons daar uit laten schrijven.
Joke daar naar de receptie, ik intussen inpakken en opruimen.
Duurde lang voor Joke terug was en toen ze terug kwam was het 
een heel verbolgen Joke. “Nu heb ik het echt wel gehad! 
Nu ben ik het goed zat allemaal!” zei ze.
Ze had bijna een uur zitten wachten daar, niemand te zien.
En toen ze dacht dat ze iemand zag lopen die bij de toko hoorde
wilde ze er snel naar toe lopen, in haar haast knalde ze met
haar hoofd tegen de glazen deur! Bril stuk, pijn, dik oog, 
gelukkig geen snee in haar wenkbrauw, waar Joke uitermate 
verbaasd over was, want het was een beste knal die ze maakte.

Wij pakten de bagage bij elkaar en gingen wederom richting 
receptie, nog steeds niemand te zien, nog ruim een half uur
gewacht, tot we er echt de balen van hadden, Joke ging 
alvast wat bagage naar Theodosis brengen en kwam toen terug
om mij en de rest van de bagage op te halen. Uitchecken 
moest José dan maar doen, wij wilden ons daar niet meer 
laten zien.Arme Joke heeft zich zozeer het vuur uit de sloffen
gelopen dat er blaren op haar voeten verschenen, letterlijk!!
Wat heeft die vaak heen weer gelopen, Petje af hoor!
Bij Theodosis aangekomen de bagage neer gezet, ramen open 
gedaan om het lekker te laten luchten en toen naar het terras
om een fris biertje te drinken, uiteraard een Grieks biertje.
En nóg was er geen rust, want we moesten ook nog eten in huis
halen. We zouden uit eten kunnen gaan maar dat zou inhouden
dat Joke nog twee keer moest lopen, één keer voor het shoppen
en één keer naar een restaurant, want we hadden meer dingen
nodig dan alleen avondeten.  We spraken af dat Joke het
hoognodige zou halen, iets simpels om te koken en dat ik 
intussen de bagage zou uitpakken en de “hut” in zou richten.
Zo gezegd, zo gedaan. 
Toen de boodschapjes in huis waren zijn we samen eten gaan 
koken. Een heel internationaal gerecht, spaghetti op zijn
Grieks met  Hollandse accenten.  We hebben zitten smullen!
Na de afwas was er eindelijk gelegenheid tot uitrusten, 
wat we die eerste avond precies hebben gedaan weet ik niet
meer, wel dat we niet laat in bed lagen, we waren allebei 
doodop. Bedden leken iets zachter dan in het andere appartement,
 dus we hadden hoop op een goede nachtrust.