Vandaag moesten we vroeg opstaan. We moesten om tien 
voor acht op de verzamelplaats zijn. Voor de zekerheid 
hadden we de wekker gezet. Na douchen en ontbijt dus 
naar de verzamelplaats getogen, waar een bus ons op 
zou halen. Het was behoorlijk bewolkt en dat waren we 
niet gewend. Terwijl we op de bus wachten betreurden 
we het dat we nogal luchtig gekleed waren. Er waren 
nog vier mensen die stonden te wachten, maar toen de 
bus redelijk op tijd arriveerde bleek hij al bijna vol 
te zijn. Het was dus een excursie die nogal in trek 
bleek te zijn. De gids was een Griekse dame, die goed 
Nederlands sprak met een zeer duidelijk accent. 
Dat accent had een charme kunnen zijn als de dame niet 
zo’n onaangename stem had gehad. Maar tenslotte gingen 
we niet voor de al dan niet fraaie stem van de gids, 
op de boot zou een ander ons gaan gidsen.
Onderweg werden er nog een paar mensen opgepikt en toen 
we compleet waren ging het in ras tempo naar Agios Nicolaos. 
Tijdens de busreis konden we verschillende fraaie panorama’s  
bewonderen. Aangekomen bij de haven van Agios Nicolaos 
werden uitgebust  en ingescheept. Joke en ik hadden een 
leuk plekje op het bovendek. Meteen na afvaart werden al 
de eerste foto’s gemaakt

De bootreis ging naar Spinalonga, een eiland waar men 
vroeger melaatsen naar verbande. Onze gids op de boot, 
Victor Zorbas, vertelde met veel vuur over zijn onderzoek 
naar hoe men vroeger melaatsen behandelde, over de 
geschiedenis van het eiland en over hoe het eiland en zijn 
geschiedenis zijn leven hebben beïnvloed.
Onder vertelde hij ook andere intressante dingen zoals de 
baai “Mira Bella”  zo genoemd door de Venetianen tijdens 
de Venetiaanse overheersing.
We voeren redelijk dicht langs de kust zodat we mooi zicht 
hadden op de kustplaatsen, het bergachtige van Kreta en de 
vulkanische grondlagen die een mooi grillig uiterlijk hadden.
En die uiteraard ook weer driftig op de foto werden gezet 
door mij. Wat was ( en ben) ik blij met mijn digitale 
cameraatje!
We kwamen ook nog langs een grot die “de grot van Barbarossa” 
werd genoemd. Naar de overlevering leerde zou de piraat 
Barbarossa ten tijde van de Turkse overheersing daar zijn 
uitvalsbasis en schuilplaats hebben gehad.

Ondertussen begon de bewolking steeds meer op te trekken 
en werd het weer een prachtige dag. De zee werd steeds 
blauwer toen de bewolking wegtrok.
We naderden het eiland en zoals het er bij lag vanuit zee 
zag het er mooi uit, maar als je dacht aan de mensen die 
erheen verbannen waren, kreeg het ook iets eenzaams en 
sinisters.
De kant waar wij aan zouden meren werd beheerst door de 
ruïne van een Venetiaans ford. 
Na aanmeren ging iedereen aan land. Er meerden meer boten 
aan en er werden groepjes gevormd die met de diverse gidsen 
mee zouden gaan. Ik bleef op de kade want de wandeling over 
het eiland was voor mij iets te zwaar. Ik vond het niet erg 
om achter te blijven, er was genoeg te zien en ik ben vrolijk 
verder gegaan met van alles en nog wat te fotograferen.
Op deze pagina past geen foto van Spinalonga meer, die zet 
ik op de volgende.

Weer op de boot gekomen zag ik dat er voor de stuurhut ook 
nog zitplaatsen waren, dat leek mij ideaal, dan kon je alles 
letterlijk op je af laten komen. Joke en ik dus daar 
plaatsgenomen.
Even later kwam er een vrouw aan die al met scherpe blik 
keek naar de zitplaatsen die over waren en ze nam naast mij 
plaats met wijd gespreide benen (zeer charmant) en ze sprak, 
zogenaamd in zichzelf: “Er kunnen best nog vier mensen zitten
( schuinse blik naar mij) als we allemaal wat opschuiven, 
we zaten daarnet ook hier.” 
Nu ben ik echt niet te beroerd om een beetje op te schuiven 
om mensen gelegenheid te geven bij elkaar te zitten, maar dit 
soort ‘hints’ vind ik nogal grof. Had ze mij direct aangesproken 
dan zou ik heus wel opgeschoven zijn, maar dat indirecte gedoe 
van die regeltante viel me een beetje verkeerd. Ik bleef dus 
zitten waar ik zat.
Het kon de pret allemaal niet drukken, 
we voeren weer af van Spinalonga …

…. Richting Elounda.  Daar zou de kudde Spinalongagangers 
een uurtje vrij krijgen om te passagieren en eventueel 
iets te eten of te drinken.

Elounda is een heel leuk vissersdorpje, Joke en ik kozen 
ervoor om een beetje rond te lopen, nou ja…. Joke liep en 
ik liet me rijden ?. 
We hebben heel leuke dingen gezien, een oude olijfboom, 
een druif die helemaal vergroeid was met een balkonnetje, 
bij een doorkijkje zagen we ineens een autootje staan 
bovenaan een stenen trap, een citroenboom vol met 
vruchten en …..  een ezeltje!

Toen we daar  zo door de straatjes liepen, kennelijk 
overduidelijk toeristen, zei een passerende Engelsman: 
*A donkey there!  On de left! A donkey !* 
Wij nieuwsgierig op zoek en ja hoor ! Tussen de huizen 
en struiken door zagen we een prachtige ezel staan. 
Kennelijk werd hij gewoon gebruikt voor het een of ander 
en was het geen toeristische attractie.
Uiteraard konden we het niet nalaten om er weer een stel 
foto’s van te nemen.
Op een pleintje hebben we even uit zitten rusten, tussen 
de palmbomen die al vrucht droegen, bij nadere beschouwing 
bleken het dadelpalmen te zijn. Heel leuk om te zien hoe 
een vrucht waar ik zo dol op ben aan de boom te zien als 
klein vruchtje dat nog groter moet groeien. Ik zou daar 
ook wel een fot van willen zetten bij dit verslag, maar 
ja dan word het een beetje teveel van het goede.


Gezien de lengte van het verslag van deze dag zal ik het 
in twee delen moeten doen.

Ezeltje in Elounda

Dus ….. wordt vervolgd !